"من باید عرض کنم که مقصد اصلى انبیا تا حالا کم حاصل شده است خیلى کم. اگر فردا آخوندهاى دربارى نگویند که فلانى گفت پیغمبر کارى ازش نیامده!؛ اگر پیغمبر مقصدش حاصل شده بود، این آخوندهاى دربارى حالا نبودند. اگر مقصد انبیا حاصل شده بود این دولت آمریکا و نمى دانم دیگران نبودند حالا. اگر اینها مى گویند که الان مقصد انبیا حاصل شده است و این همه فساد در دنیا هست، پس مقصد انبیا معلوم مى شود این فسادها بوده که حاصل شده. مقصد انبیا حاصل نشده است. ما هم که داریم مى گوییم مقصد انبیا، باز آن مقصدى که آنها مى خواستند، ما دستمان به آن نمى رسد. آن یک مسئله اى است فوق اینها. مقصد انبیا حکومت نبوده است؛ حکومت براى مقصد دیگر بوده، نه مقصد بوده. تمام مقاصد برمى گردد به معرفت الله. هر چه در دنیا واقع بشود و انبیا هرچه دنبالش بودند دنبال این بودند که خداشناسى -واقعا خداشناسى- اگر او حاصل بشود، همه چیز دنبالش حاصل است. تمام فسادهایى که در دنیا واقع بشود از این است که ایمان ندارند به خدا فضلا از اینکه خداشناسى و معرفت باشد ایمان ندارند. اگر ایمان به خدا پیدا شد همه چیز دنبالش است تمام فضایل دنبالش است. انبیا هم دنبال این بودند که بتدریج آن طور که مى شود این بشر را سوق بدهند طرف معرفت الله. تمام چیزهاى دیگر هم مقدمه همین معنا هست."

"تمام تشکیلاتى که در اسلام از صدر اسلام تا حالا بوده است و تمام چیزهایى که انبیا از صدر خلقت تا حالا داشتند و اولیاى اسلام تا آخر دارند معنویات اسلام است؛ عرفان اسلام است؛ معرفت اسلام است؛ در رأس همه امور، این معنویات واقع است. تشکیل حکومت براى همین است؛ البته اقامه عدل است، لکن غایت نهایى، معرفى خداست و عرفان اسلام."

"ای عزیز! جمیع علوم شرعیّه مقدمه معرفت الله و حصول حقیقت توحید است در قلب- که آن صبغة الله است- : (و من احسن من  الله صبغه) غایت امر آن که بعضی مقدمه قریبه و بعضی بعیده و بعضی بلاواسطه و بعضی مع الواسطه است."

"ای عزیز! ببین مولا در دعای کمیل در مناجات با خدای تعالی چه عرض می کند:«انت تعلم ضعفی عن قلیل من بلاء الدنیا و عقوباتها» تا آنکه می‌گوید:(و هذا ما لاتقوم له السموات و الارض)این چه عذابی است که آسمان ها و زمین طاقت آن را ندارند و برای تو تهیّه شده و باز تنّبه نداری و روز به روز در نسیان و غفلت و خوابت افزوده می شود. "

"های ای دل غافل! از خواب برخیز و مهیّای سفر آخرت شو«فقد نودی فیکم بالرحیل» صدای رحیل و بانگ کوچ بلند است. عُمّال حضرت عزرائیل درکارند و تو را درهر آن به سوی عالم آخرت سوق می دهند و باز غافل و نادانی... پس بدان که سفر خیلی پرخطر است و این نسیان و فراموشی که در ما است از مکائد نفس و شیطان است و این امیدها و آمال طولانی و دراز از دام های بزرگ ابلیس واز مکائد نفس است. پس از این خواب برخیز و تیقّظ و تنّبه پیدا کن. بدان که مسافری و دارای مقصدی. مقصد تو عالم دیگری است و تو را از این عالم خواهی نخواهی می برند. اگر تهیّه سفر و زادو راحله آن را دیدی، در این سفر درمانده نشوی و در  این سیر بیچاره نشوی، و الاّ فقیر و بیچاره و بی نوا گردی و خواهی رفت به سوی شقاوتی که سعادت ندارد، ذلّتی که عزّت ندارد، فقری که غنا دنبالش نیست، عذابی که رحمت ندارد، آتشی که خاموشی پیدا نکند، فشاری که برطرف شدن ندارد، حزن و اندوهی که خوشحالی در پی آن نیست، حسرت و ندامتی که آخر ندارد"