کسی را دنیا کامروا نکرد ، مگر آنکه پس از چندی به گریه اش آورد ، و روی خوش بر کسی نگشاد ، مگر آن که پشت به او کرد و به او رنج و محنت داد.باران خوشبختی اش بر کسی نبارید ، جز آنکه رگبار ابرهای بلا مدام بر او نازل گردید.از آن بر می آید که اگر صبحگاهان کسی را یاور شود ، شب هنگام بجایش نیاورد.اگر از یک طرف شیرینی می نماید ، از طرفی دیگر تلخی رنج می افزاید...توشه ای نیک ندارد دنیا مگر تقوا.هر که از دنیا کمتر نصیب برد اسباب ایمنی بیشتر با خود همراه کند {خطبه 111}
...و بدانید که قران نصیحتگری است که در پی فریب کسی نیست ، هدایتگری است که از هر گمراهی بری است.روایتگری بی دروغ است ، و هر که با قران نشست به وقت برخاستن چنین شد : رستگاری اش بیش و کوری دلش کم....پس شفای خود را از قران طلبید و در مشکلات از آن یاری جویید ، که قران شفا برای بدترین دردهاست که این دردها جز کفر و نفاق و سرگردانی و گمراهی نیست.{خطبه 176}
...که این مردم آن روز را دور (از امکان)ببینند. و ما نزدیک به وقوع میبینیم.روزی که آسمان چون فلز گداخته شود.و کوهها مانند پشم زده متلاشی گردند.و هیچ کس از خویش خود جویا نشود.چون حقیقت حالشان را به آنها بنمایند آ ن روز کافر بدکار آرزو کند که کاش توانستی فرزندانش را فدای خود سازد و از عذاب برهد.و هم زن و برادرش. و هم خویشان و قبیله اش را که همیشه حمایتش می کردند.و هر که را روی زمین است خواهد همه را فدای خویش گرداند تا مگر او را (از آن عذاب) برهاند.و هرگز نجات نیابد که آتش دوزخ بر او شعله ور است.تا سر و صورت و اندامش پاک بسوزد.و دوزخ کسی را می خواند که از خدا رو گردانیده و با حق مخالفت کرده.و مال دنیا را جمع کرده و همه را ذخیره نموده است.ان الانسان خلق هلوعا.اذا مسه شر جزوعا و اذا مسه الخیر منوعا.الا المصلین.{سوره المعارج}
پی نوشت: چند وقتی فکر می کنم به این حدیث امام علی که می فرمایند: اگه یه روز تو دنیا تنهای تنهای باشم و فقط قران پیشم باشه اصلا احساس تنهایی نمی کنم.(نقل به مضمون)و تنهایی توی قبرم.
